São Lourenço + Santana

Onze laatste dagen op Madeira hebben we in het noordoosten doorgebracht. Gisteren bezochten we het droge, rotsachtige schiereiland Ponta de São Lourenço. Weer een nieuw micro-klimaat: een maanlandschap zonder noemenswaardige begroeiing. Waar de weg ophoudt start de wandeltocht richting de uiterste – hoge! - punt. Een pad met veel trappen leidde ons langs mooie uitzichtspunten, waar de oceaan op de rotsformaties inbeukt. Weer veel klimmen en dalen. René en Mickey hielden na zo’n twee kilometer halt bij een rustplek met rotsbankjes, waar Mickey even later een hagedis aan zijn staart wist te vangen.
Yasmin en ik zijn nog een kilometer doorgelopen, tot over het smalste – en mooiste! - gedeelte waar je aan beide zijden onder je de oceaan ziet. Zoals meestal, moesten we via hetzelfde pad terug naar de parkeerplaats. Het lijkt misschien niet ver, maar het was best een pittige tocht. Al met al zijn we 2,5 uur bezig geweest – en we zijn niet eens tot het eindpunt doorgelopen.
Naar Camacha namen we de bochtige wegen door het binnenland, in de hoop een leuke quinta met restaurant te vinden. Uiteindelijk is het een restaurant van de gerenommeerde golfbaan in Santo da Serra geworden, voor een broodje zalm, hamburgers met frites en espetada (stukjes rundvlees).

Vandaag was Santana het doel van de reis. Op de kaart lijkt de weg door het binnenland het kortst, maar we deden er 1,5 uur over. Wat erger was: Mickey, Yasmin en René waren misselijk geworden van alle haarspeldbochten, hobbels, stijgingen en dalingen. Dus even bijkomen van deze overlevingstocht.
Santana staat bekend om de typische kleurrijke Madeira-huisjes in A-vorm met rieten dak. Het kostte echter nogal was moeite om ze te vinden. Uiteindelijk vonden we er een vijftal, gegroepeerd rond het gemeentehuis. In elk huisje was een toeristisch winkeltje gevestigd. Als bezienswaardigheid viel het dus een klein beetje tegen...
Na een uurtje door naar een wandel-startpunt in de bergen achter Santana op 900 meter hoogte. We volgden een wel heel eenvoudig pad van twee kilometer naar een uitgerangeerde paardenranch. De kinderen hielden zich vooral bezig met het volgen van de boombladeren in de levadastroom naast het pad. Na het nuttigen van de dagelijkse Brisa Maça (appelsap met prik) bij de ranch liepen we het pad in tegengestelde richting terug naar de auto.
Om te constateren dat de auto die achter ons had gestaan gelukkig was vertrokken: het parkeren was namelijk een waar avontuur geweest, want onze banden hadden geen grip op de gladde bemoste kleigrond en we waren achteruit gegleden tot enkele centimeters voor de auto achter ons. Wegkomen zonder brokken zou niet zijn gelukt als de andere auto er nog had gestaan…
Maar bij dit geluk ook een ongeluk, want Yasmin werd ter plekke gestoken door een wesp die verstrikt was geraakt in haar haren. Ai, dat doet pijn! Mickey weet er alles van, want die is vaker de pineut geweest. Hij troostte haar heel lief, bereidde haar voor op het verloop van de pijn en beloofde dat ze op zijn Nintendo zou mogen.

Nu dus weer terug in Camacha (via de langere, maar veel snellere kustweg). We gaan straks nog wat eten in de buurt en moeten vervolgens onze koffer en rugzakken gaan pakken. Helaas, helaas… Morgen vertrekken we om 9 uur richting vliegveld. We vliegen om 11:40 uur – weer via Lissabon - en hopen rond 18:00 uur te landen op Schiphol.

@ Oma Leny: we komen graag bij je eten, maar dat wordt op z’n vroegst 19:30 uur. En we kunnen helaas niet te lang blijven, maar dat zal je wel begrijpen. Tot morgen!