Miradouros (= mooie uitzichten)

We zijn alweer drie dagen verder… Een terugblik.

Op maandag 2 januari zijn we naar Curral das Freiras geweest. Het dorp ligt op 660 meter hoogte tegen de bergwanden van een vallei aangeplakt. In de zestiende eeuw zijn hier nonnen uit een klooster in Funchal naartoe gevlucht, toen de stad werd aangevallen door piraten. We zien het bijna voor ons… Curral das Freiras betekent letterlijk zoiets als “stal van de nonnen”. Het is dat er nu een weg met een lange tunnel naartoe loopt, anders is het bijna niet te bereiken. De piraten hebben zich er nooit aan gewaagd en de nonnen waren hier veilig.
Wij hebben vanuit dit – door toeristen goed bezochte – plaatsje een voettocht naar beneden gemaakt. Via een voetpad en later een weg met – wederom - magnifieke uitzichten belandden we na zo’n vijf-zes kilometer aan het eind van de weg in het gehucht Lombo Chao, waar men duidelijk niet zo aan bezoekers was gewend. Gelukkig was er een café-annex-winkeltje en reed er een bus die ons wat later weer terug naar boven bracht.
In Curral das Freiras werden vervolgens nog wat souvenirs ingeslagen: een 100% wollen vest voor René, een zakmes voor Mickey en een notitieblok voor Yasmin (sindsdien maakt zij dagelijks een eigen reisverslag). Na een lekkere maaltijd reden we terug. Nog even een stop bij Eira do Serrado, de hoogste piek in de buurt (circa 1080 meter). Van bovenaf konden we precies de route zien die we hadden gelopen; zag er indrukwekkend uit!

Gisteren, 3 januari, moesten we Vila Afonso verlaten. Met de auto vol bagage togen we eerst naar het uitzichtspunt Cabo Girao, aan de westkant van Camara de Lobos. Dit is een hoge klif bij zee, van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de zuidkust en Funchal.
Vervolgens naar het centrum van Funchal. Eerst voor een bezoek aan het Forte do Pico dat daar ooit vrij, zonder omringende bebouwing heeft gelegen. En alweer: mooie vergezichten! Daarna naar Quinta das Cruzes, een mooi koloniaal huis met een prachtige tuin. Het huis herbergt een museum met schilderijen, foto’s, meubels en snuisterijen, en gaf zo een indruk van het rijke leven van zijn vroegere bewoners.
Na dit stukje cultuur was het weer tijd voor een culinaire stop. Yasmin en Mickey stemden unaniem voor de McDonalds: “Ach, voor één keer op Madeira kunnen we toch wel naar de Mac?” Oké dan, dus naar beneden richting haven voor een BigMac en twee Happy Meals.
Rond half 4 verlieten we Funchal en reden we noordwestwaarts naar Camacha. Na enig zoeken vonden we onze derde en laatste overnachtingsplek op Madeira: Casas de Valleparaizo. We hebben hier een geweldig leuke cottage - Casa de Cebola - in een grote groene tuin. Yasmin dook direct in haar pyama op de fauteuil naast de open haard om uitgebreid te chillen. Kortom: we voelen ons hier helemaal thuis.

Vanmorgen waren we nog steeds aan het chillen (lees: spelen op Nintendo en iPad). Om half 1 maar eens in de benen voor een levada-wandeling van zo’n vijf kilometer naar Camacha. Het kostte Mickey enige moeite, maar het is toch weer gelukt. De beloning was een heerlijk bord spaghetti Bolognese en dat maakte veel goed. In Camacha is O Relogio de publiekstrekker: hier wordt met de hand riet gevlochten en de producten worden ter plekke verkocht.
Nu zijn we weer terug in ons huisje, voor het vervolg-chillen. Zo’n wandeling lijkt meer het intermezzo dan andersom…