Voor altijd verbonden
Door: Elly
Blijf op de hoogte en volg Yasmin en Mickey
04 Februari 2011 | Nederland, Hengelo
Nu we een reis gaan maken naar het geboorteland van onze kinderen, stellen steeds meer mensen vragen over hun adoptieachtergrond. Ik ga een paar jaar terug in de tijd, naar herinneringen aan de beide adoptieprocedures en aankomsten.
“Een reis van 1000 mijl begint met één enkele stap.”
Deze uitspraak van Lao Tse staat op het aankomstkaartje van Yasmin. Het is zo waar: we hadden jaren op haar moeten wachten, maar zonder die eerste stap in 1998 – het aanvragen van een BKA-nummer om met het adoptietraject te mogen starten – zou het nooit zo ver zijn gekomen.
Na een jaar wachttijd, zes verplichte voorlichtingsbijeenkomsten in Zwolle en Utrecht en een uitgebreid gezinsonderzoek door de Raad van de Kinderbescherming kwamen we halverwege 2000 in het bezit van de felbegeerde ‘beginseltoestemming’. Vervolgens was het zaak om te kiezen voor een land waaruit we een kindje wilden adopteren. Elk adoptieland stelt zijn eigen voorwaarden en eisen aan adoptieouders. Daarnaast zijn er per land verschillen in (openheid over) de achtergronden van de kindjes die voor adoptie worden afgestaan.
Wij wisten al heel lang dat we graag een kindje uit Taiwan wilden adopteren: de kindjes zijn jong, de medische zorg is goed, gegevens over de sociale achtergrond en familieomstandigheden zijn beschikbaar, de gerechtelijke procedure is zorgvuldig, de afstandsmoeders worden goed begeleid en bepalen gedeeltelijk zelf aan welk gezin hun kindje wordt toegewezen. De enige organisatie die bemiddelt voor adoptie uit Taiwan is de Stichting Meiling.
Na nog eens anderhalf jaar wachten en de nodige papierwinkels, kregen we in maart 2002 het ongelooflijke bericht dat we een dochter hadden: Min-Shao, geboren in het ziekenhuis te Hsintien City en op dat moment 2,5 maand oud. De naam ‘Min’ had ze van het kindertehuis en de naam ‘Shao’ van haar geboortemoeder gekregen. We gaven haar zelf een derde naam: Yasmin.
De moeilijkste wachttijd brak toen aan. Maandelijks ontvingen we foto’s waarop we haar steeds groter en wijzer zagen worden. In de oude nursery van Cathwel in Taipei werd goed voor haar gezorgd, maar natuurlijk hadden we haar veel liever bij ons gehad. Elke dag dat ze niet bij ons was voelde als een teveel. Er was weinig aan te doen, want deze tijd was nu eenmaal nodig voor een zorgvuldige afstandsprocedure in Taiwan.
Na vijf maanden, op 15 augustus 2002, mochten we Yasmin dan eindelijk in onze armen sluiten. Taiwan was een – toen nog volledig – escortland, wat betekende dat de kindjes door een vrijwilliger van Meiling of een medewerker van Cathwel naar Nederland werden begeleid. We kregen Yasmin op Schiphol bij de gate overhandigd terwijl ze nog sliep, ze deed haar ogen open en keek ons aan met een blik alsof ze in haar korte leventje alleen maar op dit moment had gewacht. Het was goed: ze was thuis!
----------
Er zullen handen zijn die je dragen
en armen waarin je veilig bent.
En mensen die je zonder vragen
zeggen dat je welkom bent.
----------
“De sterren zijn de juwelen van de hemel, de kinderen zijn de juwelen van het huis.”
Deze – vrij vertaalde - Chinese wijsheid hebben we op het aankomstkaartje van Mickey gezet. Toen Yasmin een jaar bij ons was mochten we de procedure voor een tweede adoptiekindje opstarten. Na een nieuw gezinsonderzoek kregen we de beginseltoestemming en konden we weer papieren gaan verzamelen voor Taiwan. Het ging nu allemaal wat sneller dan de eerste keer.
In januari 2005 werden we blij verrast door het bericht dat we een zoon hadden: Jing-Hsi. Hij was op dat moment 1,5 maand oud en net als zijn zus geboren in Hsintien City. Later zou ik de betekenis van zijn naam horen: power of the king. Hoe goed gekozen, want ‘power’ heeft hij wel en hij voelt zich altijd en overal de koning of de baas! Wij gaven hem zelf zijn roepnaam: Mickey.
De adoptieprocedure naar Taiwanees recht zou vervolgens 30 onzekere weken duren. Een week na het blijde nieuws en de eerste foto’s kregen we te horen dat Mickey’s biologische moeder haar afstandsverklaring had ingetrokken. Ze wilde alles op alles zetten om toch zelf voor hem te zorgen. Natuurlijk, zij was degene die eerst de vrijwel onmenselijke beslissing moest nemen. De innerlijke strijd tussen hart en hoofd waarmee afstandsmoeders worstelen drong in volle omvang tot ons door. We vertrouwden erop dat alles zou lopen zoals het was bedoeld.
Uiteindelijk kregen we het verzoek of één van ons naar Taiwan zou willen reizen om Mickey op te halen en zijn biologische moeder te ontmoeten. We hoefden hier niet lang over na te denken: ik zou deze bijzondere reis gaan maken. Slechts twee dagen voor vertrek was duidelijk dat ik op 15 juli 2005 samen met Meiling-vrijwilliger Jan R. naar Taiwan zou vliegen. Zo stormachtig als de procedure van Mickey was verlopen, zo verliep ook de reis naar Taiwan.
De ochtend na onze aankomst in het moderne Taipei reisden we naar het nieuwe Jonah-huis van Cathwel. Even later kreeg ik voor het eerst onze zoon in mijn armen en kon ik hem eindelijk in mijn hart gaan sluiten. Door de onzekere procedure had ik een soort nuchtere reserve ingebouwd: eerst zien, dan geloven. We brachten zo’n anderhalf uur in het kindertehuis door. De rest van de dag leidde Jan me langs belangrijke bezienswaardigheden van Taipei - Martyrs’ Shrine, Chiang Kaishek Memorial, Lungshan Temple - en sloegen we kitscherige souvenirs in voor de kinderkamers thuis. Ons laatste uitstapje betrof de Shin Kong toren. Terwijl we vanaf de 46ste verdieping neerkeken op de stad beneden ons, werd deze langzaam maar zeker aan het zicht onttrokken … er was een tyfoon op komst!
De volgende dag raasde de tyfoon over het eiland, een spoor van vernielingen achterlatend. De luchthaven was dicht, onze terugvlucht was gecancelled en niemand was bereikbaar. Iedereen volgde binnen de ontwikkelingen via de televisie. Jan en ik dus ook. Het was al avond toen we telefoon kregen van Cecilia, maatschappelijk werkster bij Cathwel. We moesten naar de luchthaven komen om onze vluchten om te boeken. Tot onze verrassing bleek er de volgende ochtend om 8 uur plek te zijn op een vlucht via Hong Kong. We hadden nog maar een paar uur de tijd om de kinderen bij ons te krijgen en Mickey’s biologische moeder te ontmoeten.
Cecilia had alles onder controle. We reden met haar mee naar Cathwel om Mickey op te halen en vervolgens naar een hotel in het centrum voor dé ontmoeting. Naast Mickey’s geboortemoeder waren ook haar ouders en zusje aanwezig. Mickey werd overladen met kussen, knuffels en persoonlijke cadeaus: van een gouden armband met inscripties tot een zelfgebreide sjaal. We maakten over en weer foto’s en met hulp van Cecilia kwam er een soort van gesprek tot stand. De situatie was enerzijds heel onwerkelijk – verdriet voor de een, gelijk aan geluk voor de ander – anderzijds heel natuurlijk - we waren allemaal verbonden met dit kind en wilden het beste voor hem. Het afscheid was zeer emotioneel.
De volgende ochtend bleek het op de luchthaven nog niet op rolletjes te lopen; de bagage stapelde zich aan alle kanten op. Met anderhalf uur vertraging vertrokken wij richting Hong Kong, waar we nog slechts 30 minuten hadden voor het overstappen op de KLM-vlucht naar Amsterdam. Dankzij de inzet van vijf grondstewardessen wisten we het op het nippertje te halen. Op 19 juli 2005 voelde ik me de koning(in) te rijk toen ik onze kostbare schat uit de KLM-Boeing droeg om te worden verenigd met zijn vader en zus. Het was de meest bijzondere thuiskomst van mijn leven.
----------
Legacy of an adopted child
(Penny, 1984)
Once there were two women who never knew each other.
One you do not remember, the other you call mother.
Two different lives shaped to make yours one.
One became your guiding star, the other became your sun.
The first gave you life, the second taught you to live it.
The first gave you need for love, the second was there to give it.
One gave you nationality, the other gave you a name.
One gave you the seed for talent, the other gave you an aim.
One gave you emotions, the other calmed your fears.
One saw your first smile, the other dried your tears.
One gave you up ... it was all that she could do.
The other prayed for a child and was led her straight to you.
And now you ask me through your tears
the age-old question through the years:
"Heredity or environment, which am I the product of?"
Neither my darling, neither.
Just two different kinds of love.
----------
“Een reis van 1000 mijl begint met één enkele stap.”
Deze uitspraak van Lao Tse staat op het aankomstkaartje van Yasmin. Het is zo waar: we hadden jaren op haar moeten wachten, maar zonder die eerste stap in 1998 – het aanvragen van een BKA-nummer om met het adoptietraject te mogen starten – zou het nooit zo ver zijn gekomen.
Na een jaar wachttijd, zes verplichte voorlichtingsbijeenkomsten in Zwolle en Utrecht en een uitgebreid gezinsonderzoek door de Raad van de Kinderbescherming kwamen we halverwege 2000 in het bezit van de felbegeerde ‘beginseltoestemming’. Vervolgens was het zaak om te kiezen voor een land waaruit we een kindje wilden adopteren. Elk adoptieland stelt zijn eigen voorwaarden en eisen aan adoptieouders. Daarnaast zijn er per land verschillen in (openheid over) de achtergronden van de kindjes die voor adoptie worden afgestaan.
Wij wisten al heel lang dat we graag een kindje uit Taiwan wilden adopteren: de kindjes zijn jong, de medische zorg is goed, gegevens over de sociale achtergrond en familieomstandigheden zijn beschikbaar, de gerechtelijke procedure is zorgvuldig, de afstandsmoeders worden goed begeleid en bepalen gedeeltelijk zelf aan welk gezin hun kindje wordt toegewezen. De enige organisatie die bemiddelt voor adoptie uit Taiwan is de Stichting Meiling.
Na nog eens anderhalf jaar wachten en de nodige papierwinkels, kregen we in maart 2002 het ongelooflijke bericht dat we een dochter hadden: Min-Shao, geboren in het ziekenhuis te Hsintien City en op dat moment 2,5 maand oud. De naam ‘Min’ had ze van het kindertehuis en de naam ‘Shao’ van haar geboortemoeder gekregen. We gaven haar zelf een derde naam: Yasmin.
De moeilijkste wachttijd brak toen aan. Maandelijks ontvingen we foto’s waarop we haar steeds groter en wijzer zagen worden. In de oude nursery van Cathwel in Taipei werd goed voor haar gezorgd, maar natuurlijk hadden we haar veel liever bij ons gehad. Elke dag dat ze niet bij ons was voelde als een teveel. Er was weinig aan te doen, want deze tijd was nu eenmaal nodig voor een zorgvuldige afstandsprocedure in Taiwan.
Na vijf maanden, op 15 augustus 2002, mochten we Yasmin dan eindelijk in onze armen sluiten. Taiwan was een – toen nog volledig – escortland, wat betekende dat de kindjes door een vrijwilliger van Meiling of een medewerker van Cathwel naar Nederland werden begeleid. We kregen Yasmin op Schiphol bij de gate overhandigd terwijl ze nog sliep, ze deed haar ogen open en keek ons aan met een blik alsof ze in haar korte leventje alleen maar op dit moment had gewacht. Het was goed: ze was thuis!
----------
Er zullen handen zijn die je dragen
en armen waarin je veilig bent.
En mensen die je zonder vragen
zeggen dat je welkom bent.
----------
“De sterren zijn de juwelen van de hemel, de kinderen zijn de juwelen van het huis.”
Deze – vrij vertaalde - Chinese wijsheid hebben we op het aankomstkaartje van Mickey gezet. Toen Yasmin een jaar bij ons was mochten we de procedure voor een tweede adoptiekindje opstarten. Na een nieuw gezinsonderzoek kregen we de beginseltoestemming en konden we weer papieren gaan verzamelen voor Taiwan. Het ging nu allemaal wat sneller dan de eerste keer.
In januari 2005 werden we blij verrast door het bericht dat we een zoon hadden: Jing-Hsi. Hij was op dat moment 1,5 maand oud en net als zijn zus geboren in Hsintien City. Later zou ik de betekenis van zijn naam horen: power of the king. Hoe goed gekozen, want ‘power’ heeft hij wel en hij voelt zich altijd en overal de koning of de baas! Wij gaven hem zelf zijn roepnaam: Mickey.
De adoptieprocedure naar Taiwanees recht zou vervolgens 30 onzekere weken duren. Een week na het blijde nieuws en de eerste foto’s kregen we te horen dat Mickey’s biologische moeder haar afstandsverklaring had ingetrokken. Ze wilde alles op alles zetten om toch zelf voor hem te zorgen. Natuurlijk, zij was degene die eerst de vrijwel onmenselijke beslissing moest nemen. De innerlijke strijd tussen hart en hoofd waarmee afstandsmoeders worstelen drong in volle omvang tot ons door. We vertrouwden erop dat alles zou lopen zoals het was bedoeld.
Uiteindelijk kregen we het verzoek of één van ons naar Taiwan zou willen reizen om Mickey op te halen en zijn biologische moeder te ontmoeten. We hoefden hier niet lang over na te denken: ik zou deze bijzondere reis gaan maken. Slechts twee dagen voor vertrek was duidelijk dat ik op 15 juli 2005 samen met Meiling-vrijwilliger Jan R. naar Taiwan zou vliegen. Zo stormachtig als de procedure van Mickey was verlopen, zo verliep ook de reis naar Taiwan.
De ochtend na onze aankomst in het moderne Taipei reisden we naar het nieuwe Jonah-huis van Cathwel. Even later kreeg ik voor het eerst onze zoon in mijn armen en kon ik hem eindelijk in mijn hart gaan sluiten. Door de onzekere procedure had ik een soort nuchtere reserve ingebouwd: eerst zien, dan geloven. We brachten zo’n anderhalf uur in het kindertehuis door. De rest van de dag leidde Jan me langs belangrijke bezienswaardigheden van Taipei - Martyrs’ Shrine, Chiang Kaishek Memorial, Lungshan Temple - en sloegen we kitscherige souvenirs in voor de kinderkamers thuis. Ons laatste uitstapje betrof de Shin Kong toren. Terwijl we vanaf de 46ste verdieping neerkeken op de stad beneden ons, werd deze langzaam maar zeker aan het zicht onttrokken … er was een tyfoon op komst!
De volgende dag raasde de tyfoon over het eiland, een spoor van vernielingen achterlatend. De luchthaven was dicht, onze terugvlucht was gecancelled en niemand was bereikbaar. Iedereen volgde binnen de ontwikkelingen via de televisie. Jan en ik dus ook. Het was al avond toen we telefoon kregen van Cecilia, maatschappelijk werkster bij Cathwel. We moesten naar de luchthaven komen om onze vluchten om te boeken. Tot onze verrassing bleek er de volgende ochtend om 8 uur plek te zijn op een vlucht via Hong Kong. We hadden nog maar een paar uur de tijd om de kinderen bij ons te krijgen en Mickey’s biologische moeder te ontmoeten.
Cecilia had alles onder controle. We reden met haar mee naar Cathwel om Mickey op te halen en vervolgens naar een hotel in het centrum voor dé ontmoeting. Naast Mickey’s geboortemoeder waren ook haar ouders en zusje aanwezig. Mickey werd overladen met kussen, knuffels en persoonlijke cadeaus: van een gouden armband met inscripties tot een zelfgebreide sjaal. We maakten over en weer foto’s en met hulp van Cecilia kwam er een soort van gesprek tot stand. De situatie was enerzijds heel onwerkelijk – verdriet voor de een, gelijk aan geluk voor de ander – anderzijds heel natuurlijk - we waren allemaal verbonden met dit kind en wilden het beste voor hem. Het afscheid was zeer emotioneel.
De volgende ochtend bleek het op de luchthaven nog niet op rolletjes te lopen; de bagage stapelde zich aan alle kanten op. Met anderhalf uur vertraging vertrokken wij richting Hong Kong, waar we nog slechts 30 minuten hadden voor het overstappen op de KLM-vlucht naar Amsterdam. Dankzij de inzet van vijf grondstewardessen wisten we het op het nippertje te halen. Op 19 juli 2005 voelde ik me de koning(in) te rijk toen ik onze kostbare schat uit de KLM-Boeing droeg om te worden verenigd met zijn vader en zus. Het was de meest bijzondere thuiskomst van mijn leven.
----------
Legacy of an adopted child
(Penny, 1984)
Once there were two women who never knew each other.
One you do not remember, the other you call mother.
Two different lives shaped to make yours one.
One became your guiding star, the other became your sun.
The first gave you life, the second taught you to live it.
The first gave you need for love, the second was there to give it.
One gave you nationality, the other gave you a name.
One gave you the seed for talent, the other gave you an aim.
One gave you emotions, the other calmed your fears.
One saw your first smile, the other dried your tears.
One gave you up ... it was all that she could do.
The other prayed for a child and was led her straight to you.
And now you ask me through your tears
the age-old question through the years:
"Heredity or environment, which am I the product of?"
Neither my darling, neither.
Just two different kinds of love.
----------
-
09 Februari 2011 - 19:43
Jenny:
Wat een mooi verhaal! Dit wordt vast een heel bijzondere reis, om nooit te vergeten.
Succes met de voorbereidingen!
We gaan jullie blog echt volgen, want we weten nu zelf hoe leuk het is om alle reakties te lezen, liefs Jan,Jenny,Mateo,Rico en Djodjo -
10 Februari 2011 - 10:07
Clarissa:
Jeetje, wat een indrukwekkend verhaal van Mickey...je "ziet" het geluk en verdriet voor je.
En zo'n prachtige foto van Yasmin op de ook voor ons zo'n speciale dag! Het is nog 10 dagen, heel veel succes met de laatste loodjes, we blijven jullie volgen!
Groetjes van ons allemaal.
-
11 Februari 2011 - 22:15
Agnes:
Hallo,
Leuk om jullie weblog te zien! Toevallig kwam ik hierop uit, want ook wij zijn een reis naar Taiwan aan het plannen (april). Onze drie kinderen zijn daar geboren.
Heel veel plezier tijdens jullie reis!
Groetjes,
Agnes -
12 Februari 2011 - 15:26
Stans:
Wat een mooie verhalen! Veel succes met de laatste voorbereidingen, en heel veel plezier op jullie reis. Daarna hopelijk tot ziens weer eens. Groet, ook van Sjef! -
12 Februari 2011 - 23:31
Opa En Oma.:
Een mooi verhaal over hoe alles is gegaan .Het roept weer herinneringen op omtrent de
gebeurtenissen op Schiphol.
De moeite waard om nog eens te lezen.
Tja, het schiet nu toch echt op. Nog een paar dagen om alles te regelen en dan tenslotte het vertrek. Jullie staan vast al te popelen, Yasmin en Micky.
Sterkte met de laatste loodjes voor de reis kan beginnen.
Hrt.Groet.
-
14 Februari 2011 - 21:36
Gemma:
Het is bijna zover! Ik hoop dat jullie een geweldige tijd gaan hebben. Erg leuk om de mooie verhalen te lezen over de spannende adoptietijd. Ik weet Mickeys verhaal nog goed te herinneren. 4 dagen na zijn aankomst in Hengelo, kwam Amelie op de wereld.
Voor de reis zal ik jullie wel niet meer zien, maar als jullie terug zijn gaan eens goed bijkletsen! -
15 Februari 2011 - 20:34
Fam. Uneken:
Zojuist jullie adoptieverhalen gelezen.....wat indrukwekkend!! En wat geweldig dat jullie deze reis naar Taiwan kunnen maken. Lijkt me voor jullie alle vier een hele bijzondere ervaring om daar weer naar toe te gaan.... Alvast een goede reis toegewenst!
Groeten van Richard, Bianca, Twan, Liz en Suze
P.s.
Mickey, heel veel plezier in Taiwan.
Groeten Twan. -
16 Februari 2011 - 20:08
Fam. Post (Annika):
Goh, wat een indrukwekkend verhaal. Bijzonder om het zo te lezen....Nog 1 dagje/nachtje en dan gaan jullie op reis!! Wij wensen jullie een hele fijne en mooie reis en we zullen jullie zeker volgen via deze weblog.
Groetjes,
Wilko, Mirjam, Jakko en Annika -
17 Februari 2011 - 08:20
Dagmar Heubach:
Hoi allevier,
Na het mailtje van Elly direct even naar jullie weblog te gaan om te kijken! Pffff, tranen in m'n ogen na het lezen van de reis naar jullie twee prachtige wondertjes... het ligt bij ons nog zo vers in het geheugen en het is allemaal zo herkenbaar!
Nu gaan jullie opnieuw deze reis maken maar dan met z'n viertjes.... bijzonder, emotioneel, dankbaar, genietend... wat hebben jullie een mooie tijd in het vooruitzicht!
Geniet met elke vezel in je lichaam van het prachtige Taiwan, het land waar we voor altijd mee verbonden zijn!
Groetjes, Dagmar, Patrick, Sem & Maura -
19 Februari 2011 - 21:52
Els Ten Ham:
De tranen staan in mn ogen bij het lezen van dit stuk... voor jullie al weer wat jaartjes geleden, maar het staat in je hart gegrift.. Zo bijzonder om dit te mogen meemaken, we weten er alles van!
En nu zijn jullie in het geboorteland van onze kinderen... prachtig om daar met je kindjes te mogen zijn!! Jullie zullen vast heerlijk genieten van alles... en ik ga meelezen!
Groetjes van Els ten Ham trotse mama van Boaz en Jade allebei ook geboren in het prachtige Taiwan! -
14 Oktober 2011 - 01:39
Pascal:
Ik zag nu net pas dat jullie nog meer reisverslagen dan alleen 'Estland' hebben gemaakt. Wat een enorm mooi en ontroerend verhaal is dit zeg!
Liefs uit Curacao
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
